"Dit is wie ik ben"

Verkennersproject 2.0: de vijf verkenners die al eerder een tijd hadden kennisgemaakt met vijf Groningse wijken gaven het stokje door. Ze vertellen om beurten hoe het was om een nieuwe groep mensen op pad te sturen. Dit keer Nick Everts in de Oosterparkwijk.

Hoe kijk je terug op de tweede fase van het verkennersproject?

“Het ging boven verwachting. In het begin moest ik zoeken naar mijn rol. Het kwam traag op gang. Je komt van buitenaf binnen. Elke gemeente heeft haar eigen interne dynamiek. Ook de Martini-wijkgemeente. Het stukje dat ik had geschreven om de gemeente te informeren en te motiveren om mee te doen kwam pas laat in de nieuwsbrief. Op de vraag om een themadienst te mogen houden over het exposureproject in de Martinikerk kwam geen antwoord. Toen heb ik mezelf uitgenodigd bij de vergadering van de wijkdiaconie. Daarna ging het balletje rollen.

“Drie mensen, onder wie twee diakenen, besloten de uitdaging aan te gaan. Ze hadden alle drie iets met de Oosterparkwijk. Ze lieten veel van zichzelf zien tijdens de gezamenlijke bijeenkomsten waarin de ervaringen werden gedeeld, opgedaan tijdens de wandelingen. De eerste was bij Salmagundi. Ook Simon Kooistra, de sociaal ondernemer daar, schoof even aan. Ik was onder de indruk van de verslagen die ze hebben gemaakt van hun wandelingen door de Oosterparkwijk. Ze waren zichzelf.

“Eén van de drie wandelde netjes met een colbert en overhemd. Ik vroeg hem of dat wel zo’n goed idee was in een wijk als deze. Hij zei: ‘Dit is wie ik ben.’ Het bleek niet ten koste te gaan van zijn waarnemingen. Een korte tijd werken met een kleine groep heeft misschien als nadeel dat er minder contactmomenten zijn, maar het voorkomt wel dat er verveling binnensluipt die ten koste gaat van de groepsdynamiek. Uiteindelijk is aan het eind van het traject ook de themadienst gehouden. Er viel een zondag open omdat er een gemeenteweekend elders werd gehouden. De opkomst was niet groot, maar de dienst is wel teruggekeken. Er kwamen goede reacties op vanuit de gemeente.”

Waar zie je de kansen en de knelpunten voor een volgende stap?

“Wat ik niet wist: er is een historische band tussen de huidige Martiniwijkgemeente en de Oosterparkwijk. Maar die band is zoekgeraakt. ‘We hebben het contact verloren met de bewoners van Oosterparkwijk,’ zei een van de drie. ‘Dat inzicht moet doordringen.’ De methode van de exposure heeft daarin wat te bieden. Het is een positieve ervaring geweest voor alle drie.

“Het is vooral een oefening in levenshouding. Zonder pretenties aanwezig zijn. ‘Exposure is wellicht belangrijker voor onszelf als gemeente dan voor de bewoners van de wijk.’ Hier liggen kansen voor een vervolg. Daarbij kan ook het boek Als je ze kent… van Fieke Gosselaar behulpzaam zijn. Het gaat over de Oosterparkwijk en is geschreven in de geest van exposure.

“Knelpunten zijn er ook. De Martiniwijkgemeente benadrukt de orthodoxe signatuur en is behoudend. Ze is een regiogemeente met veel hoogopgeleide middenstanders. Dat kan afstand scheppen tot het gewone leven. Daarbij is er Het Pand in de Korrewegwijk. Stevig verankerd in de buurt en in de organisatie van de wijkgemeente. Maar het blijven twee werelden. Het argument ‘We hebben Het Pand al’ helpt niet om door te gaan met het oefenen van exposure. Ik zie wel een kans in de directe nabijheid van de Martinikerk. Het Martinikerkhof is een bijzondere plek. Een ontmoetingsplek van onder anderen dak- en thuislozen te midden van het groen. Je kunt die plek vergelijken met de bankjes en de ganzen naast de Lidl in de Oosterparkwijk.”