"Het is niet goed om in je comfortzone te blijven"

Verkennersproject 2.0: de vijf verkenners die al eerder een tijd hadden kennisgemaakt met vijf Groningse wijken gaven het stokje door. Ze vertellen om beurten hoe het was om een nieuwe groep mensen op pad te sturen. Dit keer Hashem Mirza in Selwerd.

Hoe was het om het te doen?

“Mooi en uitdagend. Het plezier dat ik zag bij de deelnemers herkende ik uit eigen ervaring. Het gevoel dat je iets geks aan het doen bent. Welk normaal mens verdoet zijn tijd nou bij de straat en neemt dat serieus? ‘Ik heb het gevoel dat ik op vakantie ben in mijn eigen wijk’ zei een van de deelnemers.”

Is het vergelijkbaar met vakantie?

“Nee. Daarvoor vraagt het te veel discipline. Het is een kunst om het vol te houden, om niet te denken aan wat je verder allemaal nog moet, om je mobiele telefoon uit te zetten, om je vrij te maken en je voelhorens uit te steken naar het leven in de buurt: Wat zie ik? Wat hoor ik? Wat voel ik? Dat alles geeft te denken. Daar maak je een verslag van. Of je deelt je gedachten en ervaringen met de andere deelnemers. Het voorkomt dat elke wandeling door de buurt op zichzelf komt te staan. Er zit een doel achter: afdalen in de buurt, je laten ontvangen door de buurt. Zeker voor De Fontein is dat van belang. Die wil buurtkerk worden. En dat gaat niet zonder je onder te dompelen in de buurt.”

Is dat gelukt?

“De eerste stappen zijn gezet. Nu is het de kunst om het vol te houden, om ook anderen enthousiast te maken voor dit werk. Want het is werk! Vanzelf zal het niet gaan. In de verslagen van de wandelingen lees ik dat het een klus is die erbij komt. De deelnemers hebben een volle agenda. Je denkt dan al gauw: ‘Het is leuk, maar je moet er wel de tijd voor hebben.’ En dan vergeet je zo maar dat het werk is, dat het waard is om prioriteit aan te geven. Zonder de buurtwandelingen, wordt het moeilijker voor De Fontein om een buurtkerk te worden.”

De deelnemers kwamen alle drie uit De Fontein…

“Ja. Het is niet gelukt om buurtbewoners te vinden die aan het project mee wilden werken. Dat heeft als voordeel dat de deelnemers elkaar snel weten te vinden. Maar dat voordeel weegt niet op tegen het nadeel. Hoe meer divers de deelnemersgroep, hoe meer er uit de gezamenlijke reflectie komt. Dat was het mooie van de eerste fase van het project. Wij waren alle vijf verschillend. Ik heb bijvoorbeeld een niet-Nederlandse achtergrond. De ene verkenner had veel met de kerk, de andere niets. Eigenlijk heb je die diversiteit gewoon nodig om los te komen van vaste patronen en te snelle conclusies. Naast het traject met de deelnemers van De Fontein heb ik nog wel belangstellende studenten kunnen laten ruiken aan wat het werk inhoudt. Dat was goed om te doen. Maar het ging maar om een dagdeel.

Heb je er vertrouwen in dat de ervaring en de aanpak kunnen blijven plakken?

“Ik weet het niet. Zonder begeleiding wordt dat moeilijk. Wat je gewend bent om te doen, heeft zo veel aantrekkingskracht. Toen jij en ik in De Fontein kwamen vertellen wat het project in zou houden, zaten er vijftien mensen rond de tafel. Toen dacht ik: ‘Ik ga het nog druk krijgen!’ Maar uiteindelijk duurde het nog best lang voor er drie mensen gevonden waren. Samen vergaderen in vertrouwde kring en op je eigen plek, is nog iets anders dan je onderdompelen in de buurt. Je wordt geen buurtkerk door te roepen: ‘Kom naar de kerk en wij regelen wat voor jullie.’”

Je bent niet optimistisch…

“Ik sta er positief in. Zelf ben ik niet van de kerk. Ik ben een geseculariseerde moslim, die trouwens sinds lang weer eens de Ramadan gehouden heeft. In de Islam is Isa, Jezus, de grootste profeet. Hij heeft zichzelf kwetsbaar gemaakt. Hij heeft veel geleden. Zo getuigde hij van God. Voor de kerk is Jezus meer dan een profeet. Zonder Jezus geen Fontein. Als hij je leider is, dan zou dat een stimulans moeten kunnen zijn om zelf ook kwetsbaar te worden door de buurt in te gaan. Hoe aantrekkelijk het ook lijkt, het is niet goed om in je eigen comfortzone te blijven. Geloof is een belangrijke factor in een mogelijke verandering.”