Pronkjewailn 2019: Elke vrijdag een tosti met Voorlezen | Humanitas

Klokslag 13.30 belt Fabiola [12] aan. Het is weer vrijdag. Tijd voor gezelligheid met Helma [56]! Kletsen in de keuken tot de tosti klaar is. Dan nestelen ze zich op de bank met ‘Waarom een bos geen ramen heeft’ van Korneel de Rijnck en de gedichtenbundel ‘Dierendokter Dik’ van Driek van Wissen.

Helma leest voor tot de tosti op is en dan neemt Fabiola het stokje over. Vandaag lezen ze een verhaal over een botsing tussen een duizendpoot en een sprinkhaan. Fabiola vertelt dat ze wel eens een sprinkhaan gezien heeft in Sardinië, waar haar vader vandaan komt. Er staan ook wel moeilijke woorden in het boek. Al pratend vinden ze de betekenis van het woord keuvelen: het is rustig en je doet het graag. Gezellig kletsen!

De moeder van Fabiola komt uit Oekraïne en spreekt niet zo goed Nederlands. Zij wil het allerbeste voor haar dochter. Goed taalbegrip is het fundament voor een succesvolle toekomst. Daarom leest Helma al vier jaar voor. Fabiola geniet inmiddels thuis ook van zelf lezen. Vooral boeken met paarden in de hoofdrol vindt ze mooi. Ze wil later samen met haar vriendin bij de politie te paard werken.

Na het leesuurtje op de bank trekken Helma en Fabiola de wandelschoenen aan. Al keuvelend lopen ze naar de wei om daar de paarden te aaien.

Een potje monopoly

‘Alina houdt niet zo van lezen. Maar een spelletje doen vindt ze wel leuk, en ongemerkt leest ze dan toch van alles.’ Helma zoekt nog even naar de spelregels. Ze maakt de tuintafel droog, legt kussens op de bankjes. ‘Zo, die roze is voor Alina.’

Alina verdeelt het speelgeld: tellen en rekenen. Dan gooien ze de dobbelstenen om wie mag beginnen. Al snel staat Alina op Leidsestraat in Amsterdam. ‘Weet je nog dat we in Amsterdam waren, in die straat?’ Alina koopt de Leidsestraat niet. Weer een rondje verder koopt Alina Grote Markt in Groningen. ‘Onze eigen Grote Markt, die moet je hebben!’

Helma koopt de stations. ‘Dan moet jij mij lekker veel geld betalen als je erop komt!’ Ja, als…

Ik miste de gezelligheid van kinderen om me heen

‘Vier jaar geleden wilde ik meer dingen die me blij maken. Mijn kinderen zaten niet meer op hun moeder te wachten – ze begonnen hun eigen leven te krijgen. Ik had tijd en wat zou ik er mee gaan doen? Ik miste de gezelligheid van kinderen om me heen. Waar had ik altijd zo van genoten? Van voorlezen!

Op de een of andere manier hoorde ik over het voorleesproject van Humanitas in Groningen. Hoe, dat weet ik niet meer. Ik heb me opgegeven, kwam op gesprek en daarna duurde het heel lang. Ik wilde namelijk per se een kind in mijn eigen wijk want ik wilde er niet ver voor hoeven fietsen. ‘In die wijk hebben we bijna nooit kinderen’, zei de mevrouw van Humanitas. Maar op een dag was er toch een. Een meisje van zes met Russische ouders.

Ze wilde niet voorgelezen worden maar zelf lezen. En eigenlijk hield ze ook daar niet zo van. Spelletjes doen vond ze veel leuker. Dus we lazen eerst en gingen daarna kwartetten, ikzieikziewatjijnietziet doen, of memory spelen. Ze won bijna altijd en dat doet ze trouwens nog steeds.

Na korte tijd zei haar moeder dat een vriendinnetje zo’n leesuurtje ook heel erg nodig had. Dus toen had ik twee meisjes. In een vakantie gingen we koekjes bakken, dat hadden ze nog nooit gedaan. Recept lezen, wegen… ze deden het helemaal zelf. Dat hebben we daarna nog veel vaker gedaan.

Ik nam ze een keer mee naar een kindervoorstelling in de Stadsschouwburg – voor hen voor het eerst. In hun mooiste jurkjes stapten ze met me in de bus en we hadden een geweldige middag. Onlangs zijn we met de trein een dagje naar Amsterdam geweest. Ook dat was nieuw. We bezochten het Paleis op de Dam en het Anne Frankhuis, de McDonalds en het speeltuintje aan de Herenmarkt. De honden en paarden die we lopend langs de grachten tegenkwamen, maakten de meeste indruk.

Maar de meisjes worden groot. Het zal binnenkort wel een keer afgelopen zijn. Als het aan mij ligt gaan we nog steeds af en toe samen iets leuks doen.’

Voorlezen is aandacht voor elkaar

Sereh Simons bezoekt als voorleescoördinator van Humanitas veel gezinnen. Daar ziet ze onder andere de situatie waarin de kinderen opgroeien. Vaak is dat in armoede.

‘Veel ouders hebben door de zorgen geen tijd of puf om hun kind voor te lezen. Dat kan vervelende gevolgen hebben voor het kind. Het raakt achter op school, het wordt lastig om vriendjes te vinden. Het kind raakt in een sociaal isolement. Het is dan fijn dat er elke week iemand komt om een uurtje samen te lezen. Kinderen kunnen daar enorm van opfleuren.’ Met zoiets leuks als voorlezen kun je bijdragen aan een fijnere jeugd.

Taalachterstand kan op deze manier ingehaald of voorkomen worden en dat vergroot de toekomstkansen van het kind. Is voorlezen ook iets voor jou? Neem dan contact op met Humanitas want er zijn nog heel veel kinderen die wachten op een voorleesuurtje.