“Dat jij als mens gaat veranderen, dat is zeker”

WIJERT-NOORD Vanaf april 2021 liepen vijf ‘verkenners’ door vijf wijken van Groningen. Niet om van alles te doen, maar om te kijken, te luisteren en te ontmoeten. Wat hebben ze geleerd? Christien Roos maakte kennis met de Wijert-Noord.

Op 8 april 2021 ging ik voor het eerst dit nieuwe avontuur aan, slechts tien minuten fietsen vanuit m’n eigen woonomgeving naar een nieuwe wijk. De eerste wandelingen voelden als vakantie. Niets hoefde, ik mocht gewoon vier uur lopen, kijken, ruiken, voelen in deze voor mij nieuwe wijk. Lopen, zonder er iets bij te denken, bleek voor mij onmogelijk. Met alles wat ik zag, kwam er wel iets naar boven.

Een slechte verdeling

‘Vooroordelen’, zo’n lelijk woord waar ik dacht al min of meer vrij van te zijn, kwamen steeds bovendrijven. Dus ook al kwam ik in april op straat weinig mensen tegen, ik kwam wel mezelf tegen. Positief werkte dit uit naar een diep dankbaar gevoel: wat een geluk om te mogen wonen waar ik zelf woon, de ruimte, warmte, de vrijheid en luxe dat ik de maandelijkse kosten kan betalen. Tegelijkertijd de onmacht: hoe kan het zijn dat zo’n rijk land als Nederland zo’n slechte verdeling heeft?

Ook ging ik steeds anders naar de wijk kijken, het werd steeds mooier, waarschijnlijk door de herkenning. De wisselende seizoenen, de prachtige bomen, broedende vogels, gakkende ganzen, het voelde allemaal als ‘hier mag ik deel van zijn’. Wat speciaal, hoe druk-zijn ons blind kan maken voor wat er om ons heen gebeurt!

Boodschappentas

Het mooiste tijdens deze wandelingen vond ik toch het contact met veel uiteenlopende mensen. De fijnste gesprekken waren vaak terwijl men bezig was in de tuin of met het repareren op straat van auto’s, scooters etc. Of neem de dame die haar boodschappentas met moeite met zich meezeulde. Ik kon deze even van haar overnemen en maanden later ga ik nog zo af en toe een kopje koffie bij haar drinken. Mensen zijn verrast als ze gegroet of aangesproken worden, vertellen spontaan hun levensverhalen, eerst staand, dan samen op een bankje verder pratend.

De behoefte aan aandacht, gezien en gehoord te worden is zo duidelijk – wat een armoede dat we daar als gemeenschap blijkbaar niet aan kunnen voldoen! We kunnen niet echt tijd voor een praatje maken zonder dat we op de klok kijken. Dat maakt het verkennen echt speciaal. Juist het uitstralen dat je de tijd hebt trekt mensen aan, de rest komt vanzelf en na een diepgaand gesprek ga je beiden verrijkt en opgelucht weer verder. Soms zie je elkaar weer, meestal niet.

Uit de verschillende gesprekken springen er altijd een paar uit:

De krantenbezorger die iedere ochtend om drie uur opstaat om z’n vriend te helpen de kranten tussen vier en vijf af te leveren op zijn brommer, en die daarvoor in ruil dagelijks vijf kranten krijgt en die helemaal doorspit. Een heel goede daginvulling, vindt hij zelf, en het geeft ritme. Hij woont alleen, heeft veel tijd, helpt een andere vriend die fietsenmaker is om de Nederlandse taal goed te leren en ook een beetje Engels zodat hij met de internationale studenten kan communiceren. De uitkering is voldoende, hij geeft niet veel uit en heeft alle vrijheid. Vakantie heeft hij nog nooit gehad en daar heeft hij ook geen behoefte aan.

De oudere dame in de straat met de prachtige tuin! Zij als enige – ze had zo gehoopt dat het aanstekelijk zou werken en buurtbewoners ook zouden beginnen. Dat is jammer genoeg niet gebeurd. Ze vertelde hoe moeilijk het was om toestemming te krijgen van de gemeente, inmiddels veertig jaar geleden, om zelf haar tuin te ontwerpen en te onderhouden. Ze kon er zelfs een boete voor krijgen. Dit was niet háár werk, maar die van een gemeentewerker die zijn geld daarmee verdiende. Als zij het zelf zou doen zou ze daarmee deze mensen te kort doen, werd haar gezegd. Ze is blij dat ze toch stug doorgegaan is. Voor haar is tuinieren haar lust en haar leven, en dat kun je zien. Iedere wandeling in de wijk moet ik van mezelf even langs de aantrekkelijke tuin, het fleurt de hele straat op. Vaak is ze bezig in de tuin en wisselen we zelfs stekjes uit, soms zwaaien we even van achter het raam.

Even schuilen

Zelf werd ik ook verschillende keren aangesproken, een vrouw dacht dat ik verdwaald was toen ik op een kruising stond en mezelf afvroeg welke kant ik eens op zou gaan. Toen het eens regende werd ik uitgenodigd om even te schuilen.

Het bijbelse principe waarin we handen en voeten mogen zijn voor de ander, kwam hier in de wijk echt tot leven. Soms door heel kleine dingen. Bidden voor de mensen die je tegenkomt. Oprechte aandacht hebben voor iemand kan van levensbelang zijn. Je eigen vragen bevragen, en verstilling ervaren blijkt zo kostbaar.

Vier uur per week is een hele tippel, maar ik zou je graag willen uitdagen om een paar uur per week in deze wijk een verkennerswandeling aan te gaan. Wat het de ander gaat doen, is niet te voorspellen, dat jij zelf als mens gaat veranderen, dat is zeker.

Christien