"Ze is de mensen gaan zien"

Verkennersproject 2.0: de vijf verkenners die al eerder een tijd hadden kennisgemaakt met vijf Groningse wijken gaven het stokje door. Ze vertellen om beurten hoe het was om een nieuwe groep mensen op pad te sturen. Dit keer Christien Roos in de Wijert Noord.

Hoe kijk je terug op de tweede fase van het verkennersproject?

“Vergeleken met de eerste fase was het kweken van commitment moeilijker. Wij werden als verkenners in de eerste fase betaald voor wat we deden – de wandelingen, de reflectieverslagen, de intervisiebijeenkomsten. Het greep in elkaar. Ik heb daar zo veel van geleerd en aan opgedaan. Uiteindelijk kon ik in de tweede fase met vier mensen aan de slag. Twee vanuit de protestantse gemeente Groningen-Zuid en twee die ik had leren kennen tijdens de eerste fase van het verkennersproject. Twee anderen vielen op het laatste moment om persoonlijke redenen af (therapie en studie). Twee mannen met hun roots in India, twee vrouwen uit de kerk: een divers gezelschap. Ik vind dat erg belangrijk. Het komt de kwaliteit van de interactie ten goede. Zo heb ik dat zelf ook ervaren in de eerste fase.

“Maar alle vier hadden hun eigen volle agenda. We zijn zes keer op de gekste tijden samengekomen. Afzeggen. Opnieuw afspreken. Ik heb zo weinig mogelijk eisen gesteld aan bijvoorbeeld verslaglegging of de lengte van de wandelingen. Ik wilde niet dat mensen zouden afhaken. Maar het gaat natuurlijk wel ten koste van de exposure. Het duurde ook lang voordat de aandacht voor het project er was in de kerk. Vanwege de drukte met eigen activiteiten werd gevraagd of het project niet over de zomer heen getild kon worden. Gelukkig is dat nog goed gekomen. Ik heb meegewerkt aan een diaconale themadienst en heb daarin het project ook kunnen inbrengen.”

Wat zijn de pareltjes voor jou geweest?

“Een van de deelnemers ervaarde de Wijert Noord als los zand. Maar door de wandelingen is ze de samenhang gaan ontdekken. Ze was afkerig van de rechte straten, maar ze is de mensen gaan zien. Deze dingen delen met elkaar leverde herkenning op. De verschillende manier van kijken zorgen voor nieuwe inzichten. Dankzij de diversiteit in de groep merkten we de verschillen op in hoe mensen je zien. Hoe anders is het om als blonde vrouw door de wijk te lopen dan als zwarte man! Hij merkte hoe moeilijk het voor hem was om oogcontact te maken. Mensen keken weg…”

Waar zie je de kansen en de knelpunten voor een volgende stap?

“Kansen zie ik in een verdere verbreding naar de Wijkdeal in de Wijert Noord en het werk van WIJ de Wijert / Corpus den Hoorn. Daar is echte belangstelling voor de aanpak van exposure. Binnenkort is er een afsluitende bijeenkomsten van het project, waar ook Marjolijn de Wijk (sociaal gebiedsontwikkelaar) bij aanwezig zal zijn. Ik hoop echt op een olievlekwerking. Ook naar andere geloofsgemeenschappen in de buurt. Evert Sulman (Missie050) heeft echte interesse. En bij de protestantse gemeente Groningen-Zuid heb ik gemerkt dat ze zeer betrokken zijn, maar ook de neiging hebben om te denken ‘Dit doen we al’. Klein denken is daar niet het sterkste punt. Ik ervaar een gebrek aan durf om je ongemakkelijk te voelen. Exposure kan juist helpen om daarin verandering te brengen.

“Ik zou het ook mooi vinden als er exposure gedaan kan worden in de Wijert Noord, specifiek met jongeren. Er zijn spanningen tussen verschillende groepjes jongeren. Te weinig onderling contact. Ik ga dat delen met Marjolijn de Wijk.

“En tenslotte natuurlijk het idee dat Caroline Penris opperde om een ontmoeting te organiseren van de mensen die aan de tweede fase van het project hebben meegedaan, uit de vijf verschillende wijken.”